Πνευμονία δεύτερη

Στο προηγούμενο έγραφα για το πώς μάθαμε πως ο Δημήτρης είχε πνευμονία, εκεί στο μακρινό 1994. Μεγάλο βγήκε και σταμάτησα με το να έχει μπει στο νοσοκομείο και να έχω γυρίσει εγώ στο σπίτι και να βρίσκω την (τρίχρονη) Ειρήνη να έχει κάνει εμετό. Όμως από πυρετό τίποτα το σημαντικό. Ούτε 38. Ε, δεν γίνεται να είναι δύο στα δυο παιδιά με πνευμονία. Αλλά κι αν; Τηλεφωνιόμαστε με τη Μαρία, της λέω τα καθέκαστα και πάει στους γιατρούς του νοσοκομείου. Που βέβαια δεν κάνουν διάγνωση από μακριά. Και λένε να την πάμε για εξέταση από κοντά. Εγώ πάω στο μάθημα στο ΙΕΚ και το μεσημέρι για το ΠΕΚ. Μαζί και η Ειρήνη και μιας κι η μάνα μου θα έμενε μόνη, έρχεται κι αυτή μαζί.

Πάμε στο νοσοκομείο αργούτσικα μεν μας περιμένουν δε. Ο διευθυντής έχει ενημερώσει γιατρό που μας περιμένει στα εξωτερικά. Ο γιατρός την εξετάζει και λέει πως είναι απλό κρυολόγημα, εξάλλου η πνευμονία δεν κολλάει. Να πάμε να δούμε τον αδερφό; Ναι, αλλά όχι ιδιαίτερες αγκαλιές και φιλιά. Ανεβαίνουμε. Έρχεται κι ο Αντρέας που ανησύχησε που δεν πήγα απ' το σπίτι και ήδη είχε επικοινωνήσει το πρωί με το νοσοκομείο κι είχε μάθει τα καθέκαστα αλλά ήρθε να δει κι από κοντά. Μένει η μάνα μου με τον Δημήτρη, πάνε η Μαρία κι η Ειρήνη με τον Αντρέα για ξεκούρασμα κι εγώ για να παρακολουθήσω το μάθημά μου. Όταν τελειώνω βρισκόμαστε ξανά στο νοσοκομείο, εγώ μένω με τον Δημήτρη κι η Μαρία με γιαγιά και εγγονή φεύγουν για τον Πύργο, έχει και σχολείο η Μαρία, ήδη μια μέρα δεν πήγε.

Την επόμενη αλλάζουμε. Ξανά η Μαρία στο νοσοκομείο κι εγώ στο σπίτι. Η Ειρήνη εξακολουθεί στον ίδιο ρυθμό. Πυρετό όχι πολύ ψηλό και κάποιες λίγες φορές εμετό. Ανησυχώ. Ξανά επικοινωνία με το νοσοκομείο. Ξανά οδηγία για εξέταση από κοντά. Πρωί πρωί δρόμο για την Πάτρα (εκείνη τη μέρα είχα πρωινό μάθημα που τελικά δεν το παρακολούθησα). Ξανά ίδιες ερωτήσεις και εξετάσεις από άλλη γιατρό αυτή τη φορά μόνο που αυτή ενώ κι αυτή λέει πως η πνευμονία δεν κολλάει, μας στέλνει για ακτινογραφία. Διάγνωση; Πνευμονία.

Επιστροφή στα εξωτερικά. Η γιατρός που την είχε εξετάσει έχει φύγει και μας παραλαμβάνει ο επιμελητής. Βλέπει τα αποτελέσματα, την ακροάζεται και φωνάζει όποιον είν' εκεί κοντά (νοσοκόμες, ειδικευόμενους κλπ) ν' ακροαστεί και ν' ακούσει το χαρακτηριστικό σφύριγμα της πνευμονίας. Εισαγωγή κι αυτή στο νοσοκομείο. Σε κρεβάτι δίπλα στον αδερφό της. Με φωνάζει ο διευθυντής και μου λέει πως η κατάστασή της είναι χειρότερη απ' αυτήν που ήταν ο αδερφός της όταν μπήκε, αλλά θα διορθωθεί.

Η Μαρία φεύγει και μένω εγώ. Το δωμάτιο έχει δυο κρεβάτια που είναι τα παιδιά και ένα κρεβάτι - κούνια που είναι άδειο. Το βράδυ σβήνω το φως να κοιμηθούν τα παιδιά και ξαπλώνω στην κούνια. Γλαρώνω. Λίγο μετά τις εννιά ανάβει το φως. Στην πόρτα ο διευθυντής να με κοιτάζει άγρια. Μου φωνάζει. "Τα παιδιά σου είναι με πνευμονία κι εσύ έχει κλειστά τα παράθυρα; Όποτε περνάω θέλω να βλέπω το παράθυρο ανοιχτό τουλάχιστον τριάντα εκατοστά. Η πόρτα κλειστή για να μην γίνεται ρεύμα και μη φοβάσαι για κρύο, το καλοριφέρ δουλεύει". Εγώ νόμιζα πως θα μου έκανε παρατήρηση γιατί κοιμόμουνα στην κούνια...

Την επόμενη μέρα έρχεται και με βρίσκει ο γιατρός της Δευτέρας. Μου ζητάει συγγνώμην που δεν έκανε σωστή διάγνωση, αλλά λέει πως προσπαθούσε να αποφύγει την επιβάρυνση από ακτινοβολία. Ο Δημήτρης βγαίνει, μένει η Ειρήνη. Περνάμε μια βδομάδα με διανυκτερεύσεις στο Καραμανδάνειο. Και γυρίζοντας στον Πύργο αλλάζουμε πάλι παιδίατρο. Στον άλλο παιδίατρο του ΙΚΑ. Που μπορεί να μην είχε όνομα αλλά ο άνθρωπος πρόσεχε τους αρρώστους του όποτε τον χρειάζονταν. Γιατί όπως μας είπαν εκ των υστέρων, ο κύριος Τ ήταν πολύ καλός γιατρός αλλά δεν ήθελε να τον ανησυχούν στις αργίες και εκτός ωρών ιατρείου. Λες και οι αρρώστιες και δη οι παιδικές εμφανίζονται με ραντεβού.