Σούπα βελουτέ κολοκύθας

Η πρόταση του Δημήτρη. Με φέτα και σπόρους κολοκύθας!

Μιλάμε στο τηλέφωνο με τον Δημήτρη. Και μας λέει πως φτιάχνει σούπα κολοκύθας. Μας αρέσει η ιδέα να δοκιμάσουμε κι εμείς, μέχρι τώρα την έχουμε ακούσει (στη Γερμανία) αλλά δεν έτυχε να τη φάμε. Του ζητάμε τη συνταγή. Είναι πρωί, σε λίγο πάμε στη λαϊκή. Ένας πάγκος (εντάξει, όχι μόνο ένας) έχει κολοκύθες. Άλλες ολόκληρες κι άλλες σε κομμάτια. Διαλέγουμε με το μάτι ένα κομμάτι, βγαίνει κάπου δυο κιλά. Το παίρνουμε. Επιστρέφουμε στο σπίτι. Ο Δημήτρης μας έχει συνταγή. Είναι του Πετρετζήκη! Δεν με συγκινεί. Η Μαρία μου λέει να δούμε γερμανική συνταγή. Ψάχνω κι από κει, κοιτάζω και γι' άλλες ελληνικές. Ως συνήθως τις παντρεύω και φτιάχνω τα δικά μου.

Φακές σούπα

Σούπες έχω βάλει μερικές. Και για φακές έχω γράψει. Όμως αυτή τη συνταγή την είχα ξεχάσει. Έβαλα τις φακές σαλάτα που μόλις είχα μάθει και ξέχασα τη σούπα, όπως τις φτιάχνω χρόνια τώρα. Καιρός να επανορθώσω λοιπόν. Να σημειώσω εδώ πως το πόσο νερό θα έχει η σούπα είναι θέμα γούστου. Εμένα μ' αρέσει να έχει ζουμί, αντίθετα η Ειρήνη τη θέλει να είναι στεγνή!

Μπορς (ρώσικη σούπα)

Τις τελευταίες μέρες έχω περάσει μπόλικο κρύωμα. Ξεκινώντας απ' την τελευταία μέρα στο Λονδίνο που άρπαξα ένα γερό κρύο από απροσεξία. Και πάνω που λέω άντε, το πέρασα, φτου κι απ' την αρχή μόνο που αυτή τη φορά είχε και πολλά παρεπόμενα (καταρροή, πυρετό κλπ). Το κρύωμα θέλει σούπες. Κι έτσι ξετίναξα ό,τι σούπα ήξερα. Και μου χρειάστηκε κι άλλη γιατί κόλλησε κι η Μαρία. Και θυμήθηκα το μπορς. Που είναι ρώσικη κρεατόσουπα και την έφτιαχνε η γιαγιά της Μαρίας (που είχε γεννηθεί στα μέρη εκείνα). Κι αφού την έφτιαξα, ε, είπα να την παρουσιάσω κι από δω. Το βασικό πρόβλημα που έχω με το μπορς όποτε το φτιάξω, είναι πως δεν μπορώ να φτιάξω λίγο. Πάντως είναι μια πολύ υγιεινή σούπα τίγκα στις βιταμίνες και τα ιχνοστοιχεία. Είναι που έχει τέτοια ποικιλία υλικών κι έτσι γίνεται μπόλικο. Και μπορεί να λέει η συνταγή για μοσχάρι, αλλά ξέρω πως στις ανέχειας τον καιρό οι κουλάκοι άμα είχαν ένα κομμάτι λίπος να ρίξουν μέσα ήταν τρισευτυχισμένοι.

Σούπα (από Κρέας, Ψάρι ή Κοτόπουλο)

Άλλο ένα φαγητό με ρύζι. Μόνο που εδώ το ρύζι είναι ελάχιστο, ίσα να δέσει η σούπα. Η συνταγή είναι κοινή είτε έχω για πρώτη ύλη το κρέας, είτε το ψάρι, είτε όποιο άλλο υλικό θέλω που όταν το βράσω να δίνει γεύση στο νερό. Έτσι έχω κρεατόσουπα, ψαρόσουπα, κοτόσουπα, σούπα λαχανικών και πάει λέγοντας, αν και, αυτή η τελευταία μπορεί να φτιαχτεί και χωρίς ρύζι. Για μένα η σούπα πρέπει να είναι αρκούντως ρευστή. Βέβαια, αν μείνει αρκετά σφίγγει από μόνη της, αλλά αν δεν βάλω πολύ ρύζι, είναι καλύτερα. Να είναι σούπα κι όχι σουποπίλαφο:)

Φασολάδα

Το εθνικό μας φαγητό (λένε). Φασολάδα που θρέφει την Ελλάδα. Μπα. Ξέμεινε η παροιμία απ' τα παλιά. Τότε που τα όσπρια ήταν το πιο συνηθισμένο μενού. Σήμερα η φασολάδα έχει παραμεριστεί και μένει ταπεινή στην άκρη της. Κι όμως είναι ένα φαγητό πλούσιο σε πρωτεΐνη γι' αυτό και παλιότερα, που η αγορά και η κατανάλωση κρέατος ήταν απαγορευτική για τους περισσότερους και περιοριζόταν μόνο σε κάποιες ιδιαίτερες μέρες του χρόνου, η κύρια πηγή για πρόσληψη πρωτεΐνης ήταν τα όσπρια, που τότε ήταν φτηνά. Νοστιμότατο πιάτο, συνδυάζεται υπέροχα με τη φέτα αλλά και με παστό ψάρι (όπως σαρδέλα Καλλονής ή ρέγκα ή κολιό ή αντζούγιες) ή με σαλαμάκι.

Μαγειρίτσα Παραδοσιακή

Πάσχα έρχεται. Ανάμεσα στα άλλα παραδοσιακά εδέσματα είναι και η μαγειρίτσα. Που τρώγεται μετά το "Χριστός Ανέστη" (κι από μερικούς και νωρίτερα, αλλ' αυτό είν' άλλο θέμα). Η σύνθεση της μαγειρίτσας είναι τέτοια που σηκώνει πολλή κουβέντα. Σ' άλλους αρέσει και σ' άλλους όχι. Κάποιοι π.χ. αντί για μαγειρίτσα βάζουν μια απλή κρεατόσουπα ή και κοτόσουπα. Και στο σπίτι μας παλιά, αυτό κάναμε. Τελικά όμως είδα πως αν κάνεις σωστά την προετοιμασία το αποτέλεσμα είναι εξαιρετικά ενδιαφέρον. Έτσι αποφάσισα πως καλό είναι να παρουσιάσω την παραδοσιακή συνταγή.

Γιουβαρλάκια

Τα γιουβαρλάκια είναι από τα πρώτα φαγητά που έμαθα να φτιάχνω. Από τα πρώτα που είχε το τετράδιο που μου είχε φτιάξει η μάνα μου. Είναι ένα εύκολο φαγητό, το μόνο που έχεις να προσέξεις είναι να βράζει το νερό όταν τα ρίχνεις μέσα. Κι είναι ένα φαγητό με ουσία. Κρέας σχεδόν καθαρό. Ελάχιστο ρύζι είναι το μόνο επιπλέον που έχουν. Το μέγεθος είναι προσωπικό γούστο. Εγώ προτιμώ τα μικρά. Ακόμα κι αυτό που λέω παρακάτω, σε μέγεθος μεγάλου καρυδιού, κι αυτά τα θεωρώ μεγάλα. Μικρού καρυδιού το καλύτερο. Θυμάμαι στο πανεπιστήμιο που μας τα σέρβιραν τρία ή τέσσερα γιουβαρλάκια η μερίδα. Με τίποτα. Όμως από το πανεπιστήμιο μου έμεινε το συνοδευτικό: σαλάτα λάχανο και φέτα!

Τραχανάς

Μια σούπα και πάλι. Τρίτη στη σειρά! Τραχανάς αυτή τη φορά, αλλά όπως φτιάχνεται στο χωριό μου. Αλλού τον ξεχωρίζουν σε ξινό και γλυκό. Εμείς αυτόν που φτιάχνουμε, είναι ο λεγόμενος ξινός. Το καλοκαίρι να δώσω και οδηγίες για την παρασκευή του, τότε είναι η εποχή που φτιάχνεται. Σε σούπα τον τρώμε συνήθως για κύριο φαγητό, μαζί με λίγο τυρί (η φέτα μπορεί να μπει μέσα, όπως είναι ζεστή η σούπα, να ψιλολιώσει και να γίνει το κάτι άλλο). Επίσης μπορεί να προστεθεί κοτόπουλο ή κυνήγι (πουλιά) ή λουκάνικο. Αν κάποιος δεν έχει ή δεν θέλει κάτι απ' αυτά μπορεί να καταφύγει στους γνωστούς κύβους ζωμού (μειώνοντας ή και απαλείφοντας το αλάτι) - αυτή είναι η συνταγή παρακάτω.

Ρεβίθια σούπα

Τα ρεβίθια είναι απ' τα όσπρια που μου αρέσουν πολύ αλλά τα τρώω σπάνια. Ο λόγος; Πρέπει να προγραμματίσεις την παρασκευή τους από πολύ νωρίς. Απ' την προηγούμενη μέρα βασικά. Κι άλλα όσπρια θέλουν να τα αφήσεις να μουσκέψουν όλη την νύχτα, αλλά κι αν τα ξεχάσεις πάλι βολεύεται η κατάσταση. Οι χύτρες ταχύτητας να είναι καλά. Τα ρεβίθια, όμως, με τίποτα. Θέλουν το χρόνο τους οπωσδήποτε. Κι όχι μόνο όταν τα φτιάχνεις σούπα αλλά σε κάθε συνδυασμό τους. Στη σούπα το μόνο που μπορεί να διαφέρει είναι το πόσο πηχτή θα είναι. Εμένα μου αρέσει η σούπα να έχει ζουμί. Οι υπόλοιποι της οικογένειας αντίθετα προτιμούν τις σούπες τους στεγνές, η Ειρήνη ειδικά να μην το βλέπει το ζουμί καθόλου. Αν γινότανε να τρώει τη σούπα με πιρούνι. Γούστα είν' αυτά.

Κρεμμυδόσουπα

Με τις σούπες δεν είμαι ιδιαίτερα φίλος. Λίγες είναι αυτές που συμπαθώ. Η κρεμμυδόσουπα είναι μια από αυτές. Από την πρώτη φορά που την διάβασα σε ένα βιβλίο συνταγών που συνόδευε τη χύτρα ταχύτητας που είχα αγοράσει από φοιτητής ακόμα, με είχε ενθουσιάσει. Κάποτε την κάναμε αρκετά συχνά, για ένα ελαφρύ βραδινό. Τα τελευταία χρόνια την είχα ξεχάσει. Ώσπου ένα Σάββατο, πριν λίγο καιρό, που πέρναγα απ' τη λαϊκή της Ηλιούπολης, βλέπω σ' έναν πάγκο κάτι κρεμμύδια, μα τι κρεμμύδια. Τεράστια. Κι αμέσως μου ήρθε στο νου (και στην όρεξη) να φτιάξω μια σούπα μ' αυτά. Εν τω άμα και το θάμα. Λίγο μου πήρε να ανακαλύψω πού είχα καταχωνιάσει εκείνο το βιβλίο με τις συνταγές (τελικά δεν ήταν και τόσο δύσκολο) μιας και μέχρι τότε δεν την είχα καταχωρίσει. Και ιδού την!