Τουρκία: Λούστροι

Κάποτε στην Ελλάδα ήταν πολύ συνηθισμένο το επάγγελμα του λούστρου. Και το ταπεινό κασελάκι έδινε ψωμί σε κάμποσο κόσμο κι αυτό αποθανατίστηκε και στον ελληνικό σινεμά. Μέχρι πριν μερικά χρόνια συναντούσα κάναν ξεχασμένο στο κέντρο αλλά σήμερα δεν μου τυχαίνει να συναντήσω κανέναν. Δεν ξέρω αν υπάρχουν. Όπως και σε άλλες χώρες και πόλεις τις Ευρώπης που γύρισα. Δεν συνάντησα λούστρους. Όμως στην Τουρκία το επάγγελμα εξακολουθεί. Στην παραπάνω φωτογραφία είναι ένας απ' τους πολλούς που είδα. Κι είναι σε στενό, όχι στα κεντρικά μέρη (που είναι πιο συνηθισμένο).

Τουρκία: Τα τρένα

Κάποτε τα τρένα στην Τουρκία γνώριζαν ανάπτυξη. Αλλά δυστυχώς από τότε πρέπει να έχουν περάσει πολλά χρόνια. Τουλάχιστον στην ευρωπαϊκή μεριά. Οι γραμμές σκουριασμένες, Κι ενώ μέναμε σχεδόν δίπλα στις γραμμές δεν ακούσαμε ούτε ένα τρένο να περνάει. Βέβαια, απ' ότι λένε άλλα μπλόγκια, σ' άλλες περιοχές μπαίνουν τρένα υψηλών ταχυτήτων (όπως ICE), αλλά στην Πόλη;

Κωνσταντινούπολη: Καθαριότητα στους έξω χώρους

Πολλές φορές έχ' ακούσει το ότι οι Έλληνες είμαστε βρομιάρηδες ενώ οι Ευρωπαίοι είναι καθαροί και προσεκτικοί. Όχι για τον εαυτό μας τόσο, όσο για τον περιβάλλοντα χώρο. Πρόσφατα ας πούμε, είχε έρθει η κουβέντα για άλλη μια φορά στο θέμα αυτό κι η Ελένη μου έφερνε για παράδειγμα τους οδηγούς που στην εθνική πετάνε τ' άδειο τους πακέτο απ' το παράθυρο του αυτοκινήτου. Κι εκεί τη ρώτησα σε ποια κατηγορία βάζει τους Τούρκους. Η άποψή της (χωρίς βέβαια αντίστοιχες γνώσεις, απ' τα στερεότυπα και μόνο) πως αντίστοιχα θα συμβαίνουν και στην Τουρκία. Κι όμως. Όπου πήγαμε κι όπου σταθήκαμε, είτε στην τουριστική Κωνσταντινούπολη είτε σε μη τουριστικά μέρη οι δρόμοι τα πάρκα κι όλοι οι έξω χώροι ήταν πεντακάθαροι.

Καλούα στιλ

Καλούα (kahlua) είναι μια μάρκα λικέρ με καφέ. Με προέλευση από κει που υπάρχει καφές και επιτρέπονται τα οινοπνευματώδη :) από τη Λατινική Αμερική δηλαδή. Συνήθως πίνεται κρύο (ως παγωμένο) αλλά με ποτά ασχολούμαστε τώρα που χειμωνιάζει! Και πρόσφατα η Ελένη έβαλε μια συνταγή για καλούα και μ' άρεσε. Και η ιδέα και η συνταγή. Κι είναι κι εύκολο. Έτσι αποφάσισα να δοκιμάσω. Βέβαια εκεί ήταν για μεγάλη ποσότητα, έτσι την κατέβασα ώστε να χωράει σ' ένα μπουκάλι 0,7 λίτρων που είναι το συνηθισμένο από ούζο κλπ. Κατά τα άλλα επεμβάσεις δεν έκανα (εκτός απ' τη βανίλια που την άλλαξα σε σκόνη μιας και βαριόμουνα να πάω να πάρω ολόκληρη εκείνη την ώρα). Α! επίσης εγώ προτίμησα να βάλω τσίπουρο (εννοείται χωρίς γλυκάνισο). Επίσης, όπως γράφει η Ελένη, θα μπορούσε να μπει και απλή ζάχαρη αντί για τις καραμέλες που όμως του προσθέτουν το κατιτίς τους (αλλά φτιάχνουν και ίζημα). Ακόμα δεν έχει ολοκληρωθεί (θέλουν το χρόνο τους τα λικεράκια για να δέσουν τα υλικά τους) αλλά δοκιμές κάναμε. Και το δοκίμασε και επαγγελματίας σεφ και είπε καλά λόγια. Αυτό μέτρησε για μένα να το παρουσιάσω από τώρα!

Υγραεριοκίνηση αυτοκινήτου

Έγραφα πριν κάποιο καιρό για την υγραεριοκίνηση των αυτοκινήτων στην Τουρκία. Κι είχα αναφέρει πως κι εγώ έχω βάλει γκάζι στο αυτοκίνητό μου (autogas το λένε) και πως τα συμπεράσματά μου θα τα είχα στο τέλος του χρόνου, να έχει δουλευτεί λίγο. Το γκάζι σαν ιδέα μου πρωτομπήκε πριν κάνα χρόνο. Δηλαδή το είχα ακούσει από παλιότερα, στη Γερμανία είχε γκάζι στα πρατήρια αλλά δεν είχα δώσει σημασία. Μου φαινόταν κάτι το ξεχωριστό και το ιδιαίτερο που δεν ήταν για μένα. Πέρυσι λοιπόν, ήμασταν στην Κερατέα και κάποιος με ρώτησε για ένα συνεργείο στην περιοχή μου τι έχω ακούσει, να έρθει να βάλει γκάζι. Μου φάνηκε περίεργο και το άρχισα να ψάχνω. Αλλά το παράτησα πάλι. Τον Ιούνιο μια φίλη μας έλεγε πως πάει Αθήνα - Τολό με τα μισά λεφτά κι είναι πολύ ευχαριστημένη κλπ. Άλλο ένα κλικ, αλλά σκεφτόμουνα πως στη Μυτιλήνη που θα είμαι και θα κάνω χιλιόμετρα δεν έχει γκαζάδικο. Κι ήταν ανασταλτικός παράγοντας. Μέχρι που ο Δημήτρης αντέτεινε πως αφού διαφημίζουν τοποθέτηση υγραερίου στη Μυτιλήνη, θα έχει και πρατήριο. Μπήκα στη σελίδα με τις τιμές καυσίμων του υπουργείου και μου βγάζει πως έχει ένα στη Γέρα. Μα όταν είμαι στο νησί, από κει περνάω τακτικά (είναι στο δρόμο Μυτιλήνη - Πλωμάρι) άρα θα με βόλευε. Ο κύβος ερρίφθη.

Κωνσταντινούπολη, το κέντρο του κόσμου

Ξέρετε πού βρίσκεται το κέντρο του κόσμου; Μα πού αλλού απ' την Κωνσταντινούπολη! Είναι παράδοση σε πολλές πόλεις να έχουν ένα σημείο που είναι η αρχή της μέτρησης των αποστάσεων. Συνήθως σε πρωτεύουσες. Είναι ένα κολονάκι απ' το οποίο ξεκινάει η μέτρηση για τις αποστάσεις της χώρας. Κι αν θέλουν να το κάνουν πιο ιν, βάζουν γύρω γύρω και πινακίδες που λένε σε πόση απόσταση και προς πια κατεύθυνση βρίσκεται η τάδε μεγάλη πόλη ή το τάδε γεωγραφικό σημείο. Κι αν αυτό γίνεται σε πρωτεύουσα, πόσο μάλλον σε βασιλεύουσα. Έστω κι αν πάψει να έχει τον τίτλο τα σημάδια μένουν. Και η Κωνσταντινούπολη ήταν κέντρο για πολλού πολλούς αιώνες. Έτσι, απέναντι απ' την Αγιασοφιά υπάρχει μια τέτοια κολόνα. Μπορεί με τα χρόνια να μπαζώθηκε κάπως η περιοχή αλλά είχα αρκετό ύψος ώστε να φαίνεται ξεκάθαρα ακόμα. Και βέβαια και με τη σχετική τουριστική προβολή.

Έργα σε πρόοδο

Παλιότερα, όταν κάπου γίνονταν έργα βλέπαμε πινακίδες που μας προειδοποιούσαν: "Προσοχή έργα". Έτσι γενικά. Και καταλαβαίναμε μια χαρά. Ήρθαν όμως οι αγγλοσπουδαγμένοι και το διόρθωσαν. Κατέβαινα χτες προς Πειραιά και βλέπω μπροστά μου μια ταμπέλα «έργα σε πρόοδο». Ευτυχώς αποκάτω είχε και τη πρωτότυπη φράση «Works in progress» να καταλαβαινόμαστε. Και να σκεφτεί κανείς πως ακόμα και το γκουγκλομεταφραστήρι «Έργα σε εξέλιξη» βγάζει (άντε και «εν εξελίξει» για τους νεοκαθαρευουσιάνους που όλο και πληθαίνουν τελευταία).

Τουρκία: Καθόμαστε έξω

Δεν ξέρω τι γίνεται τώρα το χειμώνα, αλλά το καλοκαίρι ο κόσμος στην Τουρκία συνηθίζει να κάθεται έξω. Στους δρόμους και στις πλατείες υπάρχουν παγκάκια ή καρεκλάκια κλπ για να μπορούν να κάθονται. Αλλά εκτός από τους δημόσιους χώρους συγκέντρωσης, υπάρχουν κι οι ιδιωτικοί: Έξω από τα σπίτια ή τα μαγαζιά στήνονται καρέκλες, καφάσια, τελάρα, οτιδήποτε τέλοσπάντων μπορεί να χρησιμοποιηθεί για να καθίσει κάποιος.

Ο Πύργος του Γαλατά

Ο Πύργος του Γαλατά είναι απ' τα εμβληματικά σημεία της Πόλης. Βρίσκεται (πού αλλού;) στο Γαλατά, στη βόρεια πλευρά του Κεράτιου και ξεχωρίζει όταν κοιτάς προς τα εκεί απ' απέναντι. Δυστυχώς, εγώ δεν κατάφερα να φτάσω μέχρις εκεί. Είναι σε κάτι στενά κι είναι δύσκολο να παρκάρεις. Για να πας με τη συγκοινωνία, άσε καλύτερα.

Τουρκία: Καραβάκια

Οι Τούρκοι εκμεταλλεύονται για καλά τις θαλάσσιες συγκοινωνίες. Όπου έχουν θάλασσα χρησιμοποιούν τα καραβάκια. Αλλά όχι μόνο για συγκοινωνία. Το καλοκαίρι, ας πούμε, στο Αϊβαλί εκτός απ' τα καραβάκια που πηγαινοέρχονται Μυτιλήνη υπάρχουν κι άλλα για τα Μοσχονήσια αλλά και δεκάδες ακόμα που παίρνουν τουρίστες να τους κάνουν μια βόλτα. Να τους πάνε για μπάνιο. Ή για ψάρεμα. Εκεί λίγο πριν το μεσημέρι γίνεται χαμός απ' τους κράχτες στο κορδόνι. Και κατά τη μία έχουν φύγει όλα για να γυρίσουμε πριν νυχτώσει. Αυτά ήταν πράγματα που τα ήξερα καλά απ' τις προηγούμενες φορές που είχα πάει προς τα εκεί.

Δυσλεξία και στράτευμα

Όταν πρόκειται να καταταχθεί κάποιος στο στρατό περνάει από κρίση για το τι δουλειές μπορεί να κάνει. Αυτό λέγεται σωματική ικανότητα και είναι 5 βαθμίδων. Ι1 αυτός που δεν έχει κανένα πρόβλημα με Ι5 αυτόν που έχει τόσα και τέτοια προβλήματα που δεν μπορεί να υπηρετήσει στο στρατό. Οι πρώτες δυο κατηγορίες Ι1 και Ι2 αναλαμβάνουν όλες τις υπηρεσίες ενώ οι Ι3 και Ι4 συνήθως λέγονται βοηθητικοί και οι υπηρεσίες είναι μόνο άοπλες, δεν παίρνουν όπλο κατά τη διάρκεια της θητείας τους. Αν τώρα κάποιος θέλει να γίνει αξιωματικός, προφανώς θα πρέπει να είναι της κατηγορίας Ι1 ή έστω και Ι2, με κάποιους περιορισμούς.

Τουρκία: Τα χαμάμ

Η μυρωδιά απ' το ανθρώπινο σώμα δεν είναι εύκολα αποδεκτή απ' τους υπόλοιπους ανθρώπους. Για να μην γίνεται αισθητή, στη δύση, στα Παρίσια βρήκαν τα αρώματα. Και τα εξελίξανε σημαντικά. Στην ανατολή αντίθετα προτιμούσαν να καλοκαθαρίζονται. Σε πρώτη φάση να πλένουν χέρια, πόδια και πρόσωπο κι έτσι βάλανε βρύσες έξω από κάθε τζαμί. Κι ο κάθε μουσουλμάνος, πριν μπει στο τζαμί να κάνει το ναμάζι του (παναπεί την προσευχή του) καλοκαθαρίζει όσο μπορεί τα μέρη του σώματος που δεν είναι ντυμένα (καθώς και τα πόδια του, αφού στο τζαμί μπαίνει ξυπόλητος). Και τ' αυτιά του, ν' ακούσει το λόγο του Αλλάχ. Επειδή όμως θέλει καθάρισμα και το υπόλοιπο σώμα φτιάχτηκαν δημόσια λουτρά, τα χαμάμ. (Παρόμοια στη βόρεια Ευρώπη είχαν τη σάουνα και μάλιστα απ' την καυτή σάουνα βουτάνε στη διπλανή παγωμένη λίμνη - που πάντα υπάρχει :) - εξού και η φράση "σκωτσέζικο ντουζ").

Τουρκία: Νυχτερινή αγορά

Είχαμε πάει βόλτα στο Βόσπορο και το καραβάκι μας άφησε δίπλα στη γέφυρα του Γαλατά. Περασμένα μεσάνυχτα. Και πέφτουμε σε μια μεγάλη υπαίθρια αγορά που είχε στηθεί στο κορδόνι. Φαγητά, ρούχα, παπούτσια, τσάντες και δεν ξέρω κι εγώ τι άλλο. Κόσμος και ντουνιάς να σουλατσάρει και να ψωνίζει για να φάει, ε και να ρίχνει και καμιά ματιά στα εμπορεύματα και όλο και κάποιος να αγοράζει (αλλιώς βέβαια, δεν θα στηνόταν και το παζάρι).

Λαχματζούν

Το λαχματζούν (ή λεχματζούν) το πρωτοδοκίμασα πριν πολλά πολλά χρόνια στον Πειραιά. Ήταν δυο μαγαζιά στο Πασαλιμάνι που πούλαγαν αυτή τη λιχουδιά (φαίνεται στις φωτογραφίες του γκούγκλη. Δεκέμβρης 2017 που πέρασα και κοίταξα, τα βρήκα και τα δυο στην ίδια θέση). Τα βλέπαμε όποτε κάναμε τη βόλτα μας από κει (και την κάναμε τακτικά) και κάποτε πήραμε την απόφαση να τη δοκιμάσουμε. Αλλά από τότε πέρασαν χρόνια και ξαναβρήκαμε λαχματζούν στη Γερμανία. Αραβικής καταγωγής το λαχματζούν, συνήθως τα τούρκικα κεμπαπτζίδικα είχαν κι απ' αυτό, αν και λίγες φορές πήρα, απ' τον κιμά (που είναι η γέμιση) προτιμούσα τον γύρο. Μέχρι πρόσφατα που έβαλε τη συνταγή η Ελένη.

Η Κωνσταντινούπολη του Αρά Γκιουλέρ

Για τον Αρά Γκιουλέρ είχα ακούσει από την Μάγια Τσόκλη, σε ένα οδοιπορικό στην Πόλη που είχε. Πρόσφατα μου έστειλαν ένα λίνκι με κάμποσες φωτογραφίες του μαζεμένες και μιας και γράφω για την πόλη τώρα τελευταία, είπα να το παρουσιάσω κι από δω (στο τέλος έχει και πληροφορίες για τον ίδιον).

Παρκάρισμα ποδηλάτου

Πού ήταν αυτό; Σε συρμό του μετρό της Αθήνας. Γενικά, υπάρχουν δυσκολίες για τα ποδήλατα στο μετρό (καλά, για τα λεωφορεία δεν το συζητώ). Και κάποιος σκέφτηκε να τις μεγαλώσει: πάρκαρε το ποδήλατό του σ' ένα βαγόνι. Το έβαλε, το κλείδωσε κι έφυγε. Τώρα, πώς θα βρει τον συγκεκριμένο συρμό ξανά, δεν ξέρω.

Νίκος Ρωμανός

Τέτοιες μέρες πριν 6 χρόνια δυο νεαρά παιδιά, ηλικίας 14 - 15 χρονών έκαναν τη βόλτα τους στα Εξάρχεια. Σίγουρα περίεργο να κυκλοφορούν δυο παιδιά αυτής της ηλικίας μόνα τους και μάλιστα σε μια περιοχή που έχει κακό όνομα. Απ' την άλλη, ακριβώς αυτό το όνομα θα μπορούσε από μόνο του να λειτουργήσει σαν μαγνήτης για να τους φύγει η περιέργεια τι το ιδιαίτερο υπάρχει εκεί. Πηγαίνοντας προς τα κει βρήκαν στο δρόμο τους κακό μπελά. Απέναντί τους ένα υπηρεσιακό πιστόλι που εκπυρσοκρότησε. Η σφαίρα βρήκε τον έναν. Αλέξης Γρηγορόπουλος το όνομα. Νεκρός. Η σφαίρα βρήκε καίριο στόχο. Την καρδιά. Ο άλλος επέζησε. Νίκος Ρωμανός το όνομα.

Ελληνική γλώσσα

Πρέπει να φτάσετε νωρίτερα απ' την ώρα που προγραμματίζετε να φτάσετε! Πώς γίνεται αυτό; Δεν μπορώ να το φανταστώ. Και το χειρότερο είναι πως η συγκεκριμένη ανακοίνωση βρίσκεται στην πύλη των δικαστηρίων της Αθήνας, στην Ευελπίδων. Και καλά, αυτός που το έγραψε, "μπαμπά του γλώσσα, δεν μιλάει"; Και περνάνε από κει δικηγόροι, δικαστικοί κλπ που (υποτίθεται) χειρίζονται τη γλώσσα καλά. Δεν βρέθηκε κανένας να το βάλει σε απλά και στρωτά ελληνικά; Αλλά έτσι είναι, όταν προσπαθεί κάποιος να γράψει στην νεοκαθαρεύουσα που δεν την ξέρει, ε, τουλάχιστον ας ρωτήσει πρώτα. Αλλά γιατί όχι πιο απλά: "Παρακαλούμε όταν προγραμματίζεται το χρόνο σας, να παίρνετε υπόψη σας πως μπορεί να καθυστερήσετε στην είσοδο λόγω των ελέγχων που υπάρχουν". Απ' την άλλη, ακόμα κι αυτό, έχει νόημα να υπάρχει εκεί; Όταν φτάσεις εκεί, η συγκεκριμένη ανακοίνωση τι μπορεί να σε ωφελήσει; Θα εξυπηρετούσε αν υπήρχε σε κάποιο σάιτ ή αν την έδινε ο δικηγόρος προς τον πελάτη του κλπ. Αλλά όταν φτάσεις εκεί; Για την επόμενη φορά; Γιατί, είν' ανάγκη να υπάρξει και επόμενη;

Ομίχλη

Πριν από μερικές μέρες είχα βάλει την πρώτη φωτογραφία. Αρκετά κλειστό το κάδρο, λίγα αφήνει να φαίνονται από γύρω, αλλά αυτό ήταν από επιλογή. Στη δεύτερη φωτογραφία πάλι λίγα φαίνονται από τα γύρω αλλά αυτή τη φορά όχι από δική μου επιλογή. Από την ομίχλη που είχε το πρωί! (Κι είναι φανερό το πέρασμα του χρόνου: τα φύλλα έχουν αραιώσει κατά πολύ).

Τουρκία: Κατανάλωση αλκοόλ

Ή μάλλον θα έπρεπε να γράψω "Μη κατανάλωση αλκοόλ". Γιατί, είσαι στην Τουρκία και θες να καταναλώσεις αλκοολούχο; Όπως έγραφα με άλλη ευκαιρία, είναι δύσκολα τα πράγματα. Και δεν μιλάω για αλκοολούχα με υψηλή περιεκτικότητα σε αλκοόλ. Ακόμα κι αυτή η ταπεινή μπίρα δύσκολα προσφέρεται. Στην Προύσα για παράδειγμα δεν βρήκαμε ν' αγοράσουμε σε κάνα δυο μαγαζάκια που πούλαγαν ό,τι ήθελε εκτός από αλκοόλ. Το ίδιο και στην Πόλη. Ζήταγες μπίρα και σε κοίταζαν με αποτροπιασμό και δήλωναν εμφατικά πως αυτοί δεν πουλάνε αλκοόλ.

Ψάρεμα στον Κεράτιο

Ο Κεράτιος κόλπος χωρίζει την ευρωπαϊκή Κωνσταντινούπολη σε δυο κομμάτια, σαν ένα μεγάλος ποταμός. Απ' τη μια είναι η παλιά Πόλη, η πόλη με την Αγιασοφιά, το Μπλε Τζαμί, το Ατμεϊντάν, το Καπαλί Τσαρσί και γενικά η τειχισμένη βυζαντινή πολιτεία κι απ' την άλλη η (πρώτη) επέκτασή της, ο Γαλατάς, το Πέραν, τα Ταταύλα των Ρωμιών, η πλατεία Ταξίμ, το Ντολμάμπαξε και τα υπόλοιπα καινούρια (σχετικά) τμήματά της. Αυτή η καινούρια πλευρά είναι το σημερινό κέντρο της Πόλης κι ενώνεται με την παλιά πόλη με τρεις γέφυρες. Η πιο κοντινή στο Βόσπορο Είναι η γέφυρα του Γαλατά κι όποια ώρα και να περάσεις βλέπεις να υπάρχουν άνθρωποι που να ψαρεύουν εκεί.

Τουρκία: Συγκροτήματα κατοικιών

Στην Τουρκία απ' την πρώτη φορά που πήγαμε μας έκανε εντύπωση η τεράστια ανοικοδόμηση που υπήρχε. Γιαπιά παντού. μόνο που ήταν δυο κατηγοριών. Γύρω από κάθε πόλη, τεράστιες πολυκατοικίες, πολυόροφες (γύρω στους 20 ορόφους και βάλε). Σε απόσταση η μια απ' την άλλη ώστε να έχουν αέρα και φως αλλά χαμηλοτάβανες. Προορίζονταν (απ' όσο μας είπε κι ο συνοδός προϊστάμενος που είχε παρεδώσε με την Τουρκία) για να στεγάσουν το φτηνό εργατικό δυναμικό που ερχόταν απ' την Ανατολία. Κυρίως Κούρδους. Οι πολυκατοικίες αυτές είχαν προφανώς τελειώσει τώρα που περνάγαμε.

Τουρκία: Σημαίες

Όπου πας κι όπου σταθείς στην Τουρκία, θα δεις και μια σημαία. Δηλαδή τι μια, κάμποσες. Σε σπίτια, σε καταστήματα, μέσα, έξω σε τοίχους, παράθυρα, παντού. Έχουν μια ιδιαίτερη μανία με το να βάζουν τη σημαία τους. Ακόμα και στα καροτσάκια που πουλάνε φαγητά ή ποτά στο δρόμο.

Πολιτικη κουζίνα

Μια πολυαγαπημένη ταινία που την έχω δει και ξαναδεί δεκάδες φορές. Και παρόλο που την έχω δει τόσες φορές, όταν την ξαναπαίζει η τηλεόραση, κάθομαι και την βλέπω. Κλείνω τον υπολογιστή κλείνω τα πάντα και την απολαμβάνω. Πρώτη φορά την είδα σε αίθουσα, τον καιρό που είχε βγει πριν από πάνω από 10 χρόνια. Ομολογώ πως πήγα στις τελευταίες προβολές, περισσότερο παρακινημένος απ' τις συζητήσεις που γίνονταν τότε. Και με κατέκτησε. Έτσι, αργότερα την απόκτησα και σε DVD. Την έχω και στο δίσκο μου. Αν και δύσκολα να βάλω κάτι τέτοιο εδώ. Όταν ήμουν στη Γερμανία, ειδικά πριν αποκτήσω πρόσβαση στα ελληνικά κανάλια, έβαζα καμιά ταινία να δούμε. Και η συγκεκριμένη ήταν μια επαναλαμβανόμενη επιλογή. Συνολικά δεν μπορώ να υπολογίσω πόσες φορές την έχω δει.

Φυλλαδιομανία στα σχολεία

Το υπουργείο παιδείας καθορίζει σε τακτά χρονικά διαστήματα το τι θα διδάσκεται στα σχολεία πρωτοβάθμιας και δευτεροβάθμιας εκπαίδευσης. Αυτό γίνεται μέσα από τους αρμόδιους οργανισμούς, παλιότερα το Παιδαγωγικό Ινστιτούτο, τώρα το Ινστιτούτο Εκπαιδευτικής Πολιτικής και στο μέλλον κάτι άλλο, τα ονόματα αλλάζουν, η ουσία μένει ίδια. Και όλο αυτό ονομάζεται αναλυτικό πρόγραμμα (Α.Π.) κι υποτίθεται ότι φτιάχνεται έτσι που στο τέλος του κάθε κύκλου εκπαίδευσης να έχουν επιτευχθεί κάποιοι στόχοι (που κι αυτοί περιγράφονται στο Α.Π.). Το Α.Π. δηλ. είναι το ευαγγέλιο της εκπαίδευσης. Με βάση αυτό γράφονται τα βιβλία (έστω κι αν κάποιες φορές συμβαίνει το αντίθετο :) ) κι από κει γίνεται η εξειδίκευση του τι θα αποτελεί τη διδακτέα και τι την εξεταστέα ύλη κάθε τάξης. Βασικά, το τελευταίο δεν θα έπρεπε να χρειάζεται, αλλά συνήθως τα Α.Π. παραείναι φιλόδοξα κι έτσι (με τη σύμφωνη γνώμη αυτών που τα έφτιαξαν) προσαρμόζονται στην πραγματικότητα!

Μοσχάρι στιφάδο

Δεν ξέρω πώς μου ήρθε η ιδέα. Αντί να φτιάξω το μοσχάρι κοκκινιστό, να το φτιάξω στιφάδο. Το έκανα κι έγινε μμμμ. Ένα εξαιρετικό πιάτο, που συνοδεύεται ευχάριστα από ρύζι ή πατάτες τηγανιτές ή φούρνου ή τρώγεται ακόμα και σκέτο

Ψωμί σε μικρά μπολ

Για τον αρτοπαρασκευαστή μου έχω ξαναγράψει. Πρόσφατα απόκτησα ακόμα έναν, σχετικά καινούριο: μόλις 10 χρονών (σε σχέση με τον άλλον που είναι 15, καινούριος δεν είναι;). Το ιδιαίτερο με αυτόν είναι πως έχει δυο μπολ για το ψωμί αντί για ένα. Παίρνει και μεγάλο και κάποιες φορές χρησιμοποιώ αυτό που είχα (και που το έχω ανανεώσει άρα είναι σε εξαιρετική κατάσταση) ενώ μ' άρεσε κι η ιδέα για δυο μικρά ψωμάκια, ιδιαίτερα αφού μας αρέσει η κόρα. Η Μαίρη προτιμάει να χρησιμοποιεί τον αρτοπαρασκευαστή για ζυμωτήριο κι αφού ετοιμαστεί η ζύμη να την  πλάσει και να την  φουρνίσει. Εγώ πάλι προτιμώ ν' αφήνω τη μηχανή να κάνει όλη τη δουλειά κι έτσι είχα ένα πρόβλημα: ενώ οι οδηγίες (που υπήρχαν μέσα κι είχαν ενδιαφέρουσες ιδέες που πρέπει να τις βάλω κι εδώ κάποια στιγμή) λένε πως απλά μοιράζεις το μείγμα για το ψωμί του ενός κιλού στα δυο μπολάκια, στην πράξη κάθε φορά που το έκανα μου ξεχείλιζε. Έτσι αποφάσισα να αναπροσαρμόσω τη συνταγή προς τα κάτω. Ιδού λοιπόν:

Εθελοντισμός ή άγρια εκμετάλλευση;

Από παλιά είχαμε διαφωνία με τον Δημήτρη σχετικά με τον εθελοντισμό. Αυτός ήταν υπέρ  ενώ εγώ είχα τις αντιρρήσεις μου και ειδικά σε περιπτώσεις που αυτός έρχεται να υποκαταστήσει το κράτος στις υποχρεώσεις του. Γιατί όταν αναλαμβάνουν οι εθελοντές να κάνουν τη δουλειά που το κράτος είναι υποχρεωμένο, αυτό βολεύεται και η κατάσταση μονιμοποιείται. Και σε επόμενη φάση παρατάει τελείως την υποχρέωση αυτή και την αφήνει στον πατριωτισμό των Ελλήνων. Φαίνεται απίστευτο πως αμειβόμενες υπηρεσίες γίνεται προσπάθεια να καλυφθούν από εθελοντές και πως βρίσκονται εθελοντές γι' αυτές. Το πρόσχημα; Οι ανάγκες των συνανθρώπων μας. Η εύκολη λύση; Να κάνει κάτι ο διπλανός. Το λέει κι η θρησκεία. Βοήθα τον πλησίον σου. Η δύσκολη; Να απαιτήσεις και να επιβάλεις στο κράτος να αναλάβει τις ευθύνες του. Και το διαίρει και βασίλευε που εφαρμόζεται κάνει τη δύσκολη λύση ακόμα πιο δύσκολη.

Κατσικάκι με πατάτες βουτυράτες στη λαδόκολλα

Έλεγα να γράψω κάτι για την πρόταση του υπουργείου μας για εθελοντές καθηγητές, αλλά δεν είμαι έτοιμος ακόμα. Το πράγμα είναι σε εξέλιξη. Θα το κάνω τις επόμενες μέρες. Γιατί με καίει άμεσα. Έτσι κάτι άλλο έπρεπε να βάλω και καιρό δεν έχω, Έτσι ευκαιρία να ανεβάσω κάποια απ' τις συνταγές αρχείου. Δοκιμασμένη κάποια στιγμή αλλά όχι τακτικά. Απολαυστική πάντως.

Ο Κεμάλ

Όπου και να πας, όπου και να σταθείς στην Τουρκία θα δεις και μια απεικόνιση του Μουσταφά Κεμάλ, του λεγόμενου Ατατούρκ, παναπεί Πατέρας των Τούρκων. Σε πορτρέτα, σε αγάλματα ή και σε μια απλή παρουσίαση, όπως στη φωτογραφία. Σε μαγαζιά και ταβέρνες, σε σχολεία, σε δρόμους και πλατείες, όπου πας κι όπου σταθείς θα πέσεις πάνω του πολλές φορές κι όχι μία. Μόνο στα τζαμιά δεν τον έχουνε. Κι υπάρχει λόγος για όλ' αυτά. Μόνο που δεν ξέρω για πόσο ακόμα :)

Κοτόπουλο με ουίσκι

Πριν λίγο καιρό είχα βάλει ένα χιουμοριστικό μέιλ κι η Μαρία μ' έκραξε. Παρόλ' αυτά εγώ θα το επιχειρήσω ξανά. Μιας και αύριο έχω γενέθλια λέω να κεράσω κάτι: μια συνταγή για πλάκα. Κι αυτή την είχα πάρει κάποια στιγμή με μέιλ (και μάλιστα πάνω από μια φορές) αλλά πού να ψάξω να τη βρω τώρα. Δύσκολο. Έτσι προσέφυγα στο θείο Γκούγκλη. Και βέβαια τη βρήκα σε αρκετές παραλλαγές. Σε ειδησιογραφικό σάιτ(!), στη Φρικηπαίδεια ή σε σάιτ με ανέκδοτα κι αλλού. Το έφτιαξα στο στυλ μου (κάπως) και το παρουσιάζω. Καλή όρεξη.
(Η παραπάνω φωτογραφία δεν έχει καμιά σχέση με τη σημερινή "συνταγή". Απλά, μ' άρεσε. Δεν είναι από κάπου στην Αγγλία ή τη Γερμανία κλπ. Το βλέπω καθημερινά απ' το παράθυρό μου.)

Πιροσκί (της γιαγιάς Κεράσας(!))

Τα πιροσκί είναι ένα ρώσικο παραδοσιακό έδεσμα. Μοιάζουν με τους τούρκικους τζεσλεμέδες, αλλά γίνεται με πολύ περισσότερη ζύμη. Μοιάζουν με τυροπιτάκια αλλά ψήνεται στο τηγάνι. Εγώ τα έμαθα μετά το 1990 όταν ήρθαν στην Ελλάδα πολλοί απ' τις πρώην σοβιετικές δημοκρατίες. Δεν τα είχα εκτιμήσει και τόσο, ίσως γιατί δεν πέτυχα σε κάτι καλό. Μέχρι πριν δυο χρόνια που ήμουνα (για άλλη μια φορά) σε σχολείο στο Μενίδι. Το σχολείο ήταν δίπλα στη ρώσικη εκκλησία κι εκεί δίπλα είναι ένα μαγαζάκι καφενείο που πουλάει και πιροσκί. Όταν πρωτοδοκίμασα μ' άρεσαν εξαιρετικά κι έτσι, όταν καμιά φορά βρίσκομαι κατά Μενίδι δεν χάνω την ευκαιρία να περάσω να δω αν η ποιότητα μένει σταθερή :)

Σούνιο

Το Σούνιο είναι ένα απ' τα μέρη που είναι ξακουστά για το ηλιοβασίλεμά τους. Ο ήλιος χάνεται πίσω απ' τα βουνά της Ερμιονίδας, που δεν είναι ψηλά, είναι και πολύ μακρυά οπότε χάνεται αργά δίνοντας υπέροχα χρώματα. Αυτό το ξέρει η αρχαιολογική υπηρεσία κι ο χώρος είναι ανοιχτός μέχρι ακριβώς τη δύση του ήλιου. Αμέσως μετά αρχίζει η εκκένωση του χώρου κι όλοι φεύγουν με το ζόρι, θα θέλανε να κάτσουν κάνα τέταρτο - μισάωρο ακόμα. Κκαλά, αν έχει και φεγγάρι, που να ξεκολλήσεις. Η εναλλακτική λύση είναι όταν βγεις απ' τον αρχαιολογικό χώρο να πας απ' την άλλη μεριά, πέρα απ' την καφετέρια-μουσείο, Εκεί δεν υπάρχει πρόβλημα πόση ώρα θα κάτσεις. Στο Σούνιο είπα ν' απολαύσω για άλλη μια φορά το ηλιοβασίλεμα και βρέθηκα πριν μερικές μέρες. Κι επειδή αν καθυστερήσω να βάλω φωτογραφίες και να γράψω τις εντυπώσεις μου, θα τα ξεχάσω, ας το κάνω τώρα που τα έχω φρέσκα. Ας πάρουμε, λοιπόν, τα πράγματα απ' την αρχή.

Στρούντελ (μήλου - Apfelstrudel)

Το στρούντελ το έμαθα στη Γερμανία. Είναι ένα γλύκισμα, που βασικό του στοιχείο είναι το μήλο. Και από μήλα στη Γερμανία άλλο τίποτα. Το κλίμα τα ευνοεί. Παίρνουν λοιπόν φύλλο ή σφολιάτα ή κάποια άλλη τέτοια ζύμη, παίρνουν και μηλαράκια που τα ψιλοκόβουν, τ' ανακατεύουν με ζάχαρη και τα στρώνουν μέσα, τα τυλίγουν και έτοιμο το γλύκισμα. Το σερβίρουν είτε πασπαλισμένο με ζάχαρη άχνη είτε το κολυμπάνε σε μια αραιή σάλτσα βανίλιας (όπως αυτό της φωτογραφίας). Γύρω στα 3,5€ είχε το σκέτο και κάνα ευρώ παραπάνω με τη σως. Στα σουπερμάρκετ βρίσκαμε και έτοιμο κατεψυγμένο. Φύγαμε απ' τη Γερμανία, πάνε τα στρούντελ. Αλλά τώρα η εποχή των μήλων αρχίζει, γιορτές είχαμε αυτές τις μέρες, είχα βρει κάπου μια συνταγή και την κράταγα να τη δοκιμάσω κι αποφασίσαμε να φτιάξουμε κι εμείς ένα. Ε, ψιλοέψαξα και στο ιντερνέτι διάφορες συνταγές, ελληνικές και γερμανικές και ιδού πού κατέληξα:

Τουρκία: Ο χορός του Δερβίση

Μέσα στα διάφορα μαστ που υπάρχουν στην Τουρκία είναι μερικές ατραξιόν που πρέπει κανείς να δει ή να κάνει. Για παράδειγμα "πρέπει" να καπνίσει έναν ναργιλέ (όχι, δεν ενέδωσα αυτή το φορά, αλλά μια παλιότερη είπα να το δοκιμάσω) ή να παρακολουθήσει ανατολίτικους χορούς (χορό της κοιλιά δηλαδή) που ούτ' απ' αυτό είδα αυτή τη φορά. Δεν έπεσα και σε κάναν κράχτη, αλλά είχα πάρει μια γεύση πριν από καμιά 15αριά χρόνια, δεν χρειαζόταν ξανά. Άσε που τέτοιες ατραξιόν κοστίζουν αρκετά μιας και απευθύνονται βασικά και κυρίως σε τουρίστες.

Τουρκία: Tο τσάι

Το τσάι στην Τουρκία είναι ό,τι και ο καφές στην Ελλάδα. Όπου πας, θα βρεις ένα τσάι να πιεις. Όπου σταθείς, θα προσφερθούν να σε κεράσουν ένα τσάι. Σερβίρεται όμως σε ειδικά γυάλινα, διαφανή ποτηράκια. Κι επειδή είναι πολύ καυτό ενώ το γυαλί λεπτό και σε καίει, πάντα είναι σε πιατάκι. Προέρχεται συνήθως απ' τα βουνά του Πόντου. Ετοιμάζεται ένα πολύ δυνατό τσάι στην τσαγέρα και διατηρείται ζεστό. Όταν έρθει η ώρα να σερβιριστεί, βάζει ο (; πώς λένε αυτόν που φτιάχνει και σερβίρει τσάι; Για τον καφέ, είν' ο καφετζής. Για το τσάι; ο τσαϊτζής; Δεν μου ταιριάζει, αλλά είναι και που δεν έχουμε τέτοια ειδικότητα στην Ελλάδα), βάζει λοιπόν ο μάστορας λίγο απ' το έτοιμο τσάι που έχει, προσθέτει και βραστό νερό κι έτοιμο το τσάι σου.

Τουρκία: Ανάπηροι στους δρόμους

Όταν έκανα τις βόλτες μου στη Γερμανία ήταν πάρα πολύ συνηθισμένο να βλέπω στους δρόμους ανθρώπους με προβλήματα υγείας (κινητικά, αναπνευστικά κλπ) που μετακινιόντουσαν με το καροτσάκι τους. Είτε χειροκίνητα είτε ηλεκτροκίνητα τα καροτσάκια ήταν πολύ συνηθισμένα. Από κει και πέρα, υπήρχαν κι άλλοι ανάπηροι ή γενικά με κινητικές δυσκολίες που είχαν τα απαραίτητα εργαλεία να βοηθηθούν να κυκλοφορήσουν αλλά το κυριότερο, τα χρησιμοποιούσαν. Το ίδιο και στην Ολλανδία. Σε άλλες χώρες, ενώ υπήρχαν αρκετές διευκολύνσεις στους δρόμους (πεζοδρόμια κατάλληλα διαμορφωμένα, χώροι για να περνάνε, μέσα συγκοινωνίας με τον κατάλληλο εξοπλισμό και με οδηγούς πρόθυμους να βοηθήσουν ανοίγοντας τη σχετική ράμπα) ωστόσο δεν υπήρχαν τόσο πολλοί (κινητικά) ανάπηροι στους δρόμους.

Τουρκία: Αποδείξεις καυσίμων

Έγραφα προχθές για τα πάρκινγκ και προηγούμενα για τα βενζινάδικα στην Τουρκία. Για τα πρώτα πως άφηνες τ' αυτοκίνητο σε κάποιον που σου έδινε και απόδειξη. Για τα δεύτερα πως έβρισκα γκάζι πολύ εύκολα. Η παρουσίαση δεν θα είναι πλήρης αν δεν αναφέρω ένα ιδιαίτερο στοιχείο: Στις αποδείξεις που έπαιρνες κι απ' τα δύο, αναγραφόταν ο αριθμός των πινακίδων του αυτοκινήτου. Ερχόταν ο υπάλληλος, έβλεπε την πινακίδα σου, πληκτρολογούσε στη μηχανή του, έτοιμη η απόδειξη. Πήγαινες δίπλα στην αντλία, ο υπάλληλος πληκτρολογούσε την πινακίδα σου και μετά άρχιζε να βάζει. Τέλειωνε, έβγαινε η απόδειξη, πλήρωνες. Αυτό κι αν ήταν σύστημα ελέγχου εκροών :)

Να ευχηθώ κι από δω χρόνια πολλά στο γιο μου Δημήτρη και σε όλους του Δημήτρηδες που γιορτάζουν σήμερα.

Τουρκία: Πάρκινγκ

Το να παρκάρεις το αυτοκίνητό σου στην Τουρκία είναι δύσκολο. Όχι μόνο στην Κωνσταντινούπολη. Και στο Αϊβαλί, και στην Προύσα και στο Τσανάκαλε που μείναμε ή που περάσαμε, το ίδιο πρόβλημα αντιμετωπίσαμε. Μπορώ να πω μάλιστα πως στην Πόλη ήμασταν μάλλον τυχεροί, αφού το ξενοδοχείο ήταν σ' ένα αδιέξοδο κι έτσι παρκάραμε χωρίς πρόβλημα, χωρίς να έρθει κανένας να μας ζητήσει να πληρώσουμε. Γιατί αυτό συνέβαινε γενικά. Όπου πάρκαρες έπρεπε να πληρώσεις. Ακόμα και στην άκρη του δρόμου. Και δεν είχε κάρτες όπως εδώ, κάποιες εποχές και σε κάποιες πόλεις. Υπήρχε υπάλληλος που εισέπραττε. Παντού η πινακίδα που έλεγε πόσο κόστιζε ν' αφήσεις τ' αυτοκίνητό σου και δεν μπορούσες να την παραβλέψεις.

Τουρκία: Υγραεριοκίνηση αυτοκινήτων

Το καλοκαίρι αποφάσισα και έβαλα υγραέριο στο αυτοκίνητο. Δεν έχω αποφασίσει ακόμα αν η κίνηση αυτή ήταν συνετή ή όχι. Θα περιμένω μέχρι το τέλος του χρόνου για να βγάλω τα συμπεράσματά μου. Ένας λόγος που το σκεφτόμουνα, ήταν γιατί τα πρατήρια που μπορείς να γεμίσεις το αυτοκίνητο είναι περιορισμένα. Όμως, στην Τουρκία οι κόσμος πρέπει να είναι πεισμένος πως το υγραέριο συμφέρει. Κι αυτό φαίνεται απ' το γεγονός πως γκάζι έχουν τα περισσότερα απ' τα μισά πρατήρια (βενζινάδικα τα λέω συνήθως, αλλά στην πραγματικότητα αφού δεν βάζουμε βενζίνα αλλά γκάζι, μάλλον δεν ταιριάζει ο τίτλος. Αλλά και πετρέλαιο στα βενζινάδικα βάζουμε. Άρα, μάλλον θα καταλαβαινόμαστε κι όταν λέμε πως πάω στο βενζινάδικο να βάλω γκάζι).

Τουρκία: Η παπαλίνα

Η παπαλίνα είναι ένα είδος σαρδέλας. Μικρότερη σε μέγεθος και με πιο μυτερό κεφάλι, είναι πιο νόστιμη απ' τη σαρδέλα, επαληθεύοντας την παλιά παροιμία που λέει πως "τα μικρά είναι νόστιμα, τα μεγάλα χορταστικά". Η περίφημη σαρδέλα Καλλονής στην πραγματικότητα είναι παπαλίνα, προτιμάει τα ζεστά νερά. Παπαλίνα έχει και στον άλλο (κλειστό) κόλπο της Μυτιλήνης, στον κόλπο της Γέρας. Και το καλοκαίρι συνήθως έχει μπόλικη παπαλίνα και στα δικά μας μέρη υπάρχει διαχωρισμός ανάμεσα στη σαρδέλα και στην παπαλίνα με την τελευταία να είναι λίγο ακριβότερη.

Σήματα κυκλοφορίας

Υπάρχουν τρία βασικά σχήματα για τα σήματα κυκλοφορίας. Δηλαδή στην πραγματικότητα 3+1, μιας και υπάρχει το οκτάγωνο που είναι μια κατηγορία μόνο του και είναι για το σήμα Στοπ. Κι είναι οκτάγωνο για να ξεχωρίζει από μακριά. Και μπορεί στην Ελλάδα με τη μανία μας για τα αγγλικά να το γράφουμε αγγλικά, αλλά στο ίδιο περίγραμμα σε άλλες χώρες είναι γραμμένο στη γλώσσα τους. Αλλά κανένας δεν έχει αμφιβολία τι σημαίνει αφού το σχήμα είναι καθοριστικό. Αλλά ας αφήσουμε το οκτάγωνο κι ας πάμε στα άλλα σχήματα. Α! υπάρχει κι ο ρόμβος, αλλά ας τον αφήσουμε στην ησυχία του, δεν είν' αυτός το θέμα μας. Έχουμε και λέμε λοιπόν:

Αρνάκι Φρικασέ

Κάμποσος καιρός πέρασε και συνταγή δεν έχω βάλει (εκτός απ' την πλάκα την προχτεσινή). Γευστικό μπλογκ έχω, χρειάζεται να βάζω και κάνα τέτοιο. Όχι για πολύ, Μια συνταγούλα, έτσι για να μη ξεχνιόμαστε. Το υλικό της Τουρκίας περιμένει. Ο λόγος που οι συνταγές καθυστερούν είναι πως δεν μαγειρεύω κάτι καινούριο. Πολλές φορές ανοίγω το μπλογκ για να δω και να θυμηθώ κάτι απ' τα παλιά, αλλά κάτι καινούριο δεν έρχεται. Δεν υπάρχουν λοιπόν φωτογραφίες κι έτσι οι συνταγές μένουν στο (ηλε-)συρτάρι. Πάντως, η σημερινή είναι εποχική: τα μαρούλια έρχονται στην επικαιρότητα και πάλι. Τώρα και την άνοιξη. Ίσως τότε να ήταν και πιο κατάλληλη εποχή, μιας και τότε είναι που βγαίνει και το αρνάκι το μικρό, αλλά τέτοια υλικά τα βρίσκεις σήμερα όλο το χρόνο! Πέρα απ' το γεγονός πως αυτή τη βδομάδα ο Μαρινόπουλος είχε προσφορά αρνί με 6,50€ ενώ στη λαϊκή πήρα μαρούλια 3 στο ευρώ. Άρα, μπορεί να μην είναι και τόσο άκαιρο :)

Σάλτσα ντομάτας (που λέει ο λόγος)

Ε, καλά, να γελάσουμε και λίγο. Μόνο σοβαρές συνταγές θα βάζουμε; Μου ήρθε λοιπόν το παρακάτω μήνυμα με ένα μέιλ πρόσφατα. Μιας και έχει σχέση με το θέματα που παρουσιάζονται εδώ είπα να το παρουσιάσω κι από δω. Και το παραθέτω όπως ακριβώς το πήρα, χωρίς ν' αλλάξω τη δομή ή τη μορφή!

Το λιοντάρι του Πειραιά

Είχα γράψει για τον Πειραιά και το λιοντάρι του παλιότερα. Είχα βάλει και φωτογραφίες. Ε, κοντά σ' αυτές ακόμα μία που την είχα από καιρό στα υπόψην. Είναι από το βαπόρι μέσα και φαίνεται καλά ο λέων να προβάλλεται στο δρόμο. Κι όπως τον είδα την τράβηξα για το μπλογκ. Την είχα κάτι καιρούς και σήμερα που δεν φρόντισα να έχω κάτι άλλο έτοιμο αποφάσισα να τη σερβίρω :) Πώς και το θυμήθηκα; Απλούστατον: χθες το βράδυ ήμασταν στον Πειραιά και φεύγοντας κατεβαίναμε το δρόμο που φαίνεται από πίσω. Είδαμε την πλάτη του και το σχολιάζαμε έτσι λιγνό που φαίνεται. Κι εκεί θυμήθηκα πως έχω να βάλω κι αυτή τη φωτογραφία. Και ιδού.
Και μαζί μ' αυτά να δώσω και την άχρηστη πληροφορία της μέρας: Την ώρα εκείνη η νύχτα είχε προχωρήσει. 12:30 ήτανε (δηλ. τυπικά δεν ήταν χτες, ήταν σήμερα). Και το θερμόμετρο του αυτοκινήτου έδειχνε εξωτερική θερμοκρασία 19,5 βαθμούς. Φτάνουμε στο σπίτι μετά από κάνα μισάωρο. Θερμοκρασία 12,5!

ΠΕΔΥ συνέχεια

Ξεκίνησα να γράφω προχτές για το ΠΕΔΥ, έγραψα την ιστορία και στο ΠΕΔΥ μόλις που έφτασα. Συνεχίζω λοιπόν από κει που είχα μείνει. Απ' τις πρώτες δουλειές που έγιναν με το που άρχισε να λειτουργούν υποτυπωδώς τα ιατρεία του ΠΕΔΥ ήταν να λειτουργήσουν τα νούμερα των ραντεβού. Οι εταιρίες δεν μπορούσαν να περιμένουν. Πώς αλλιώς θα μάθαινες πως δεν μπορείς να εξυπηρετηθείς. Γιατί οι μονάδες υγείας του ΙΚΑ άνοιξαν σταδιακά με το νέο καθεστώς αλλά α) όλο αυτό το διάστημα, τουλάχιστον στο ΠΕΔΥ της γειτονιάς μου, το σύστημα των επιτόπου ραντεβού είναι εκτός λειτουργίας, άρα πρέπει να πάρεις στα 5ψήφια και β) τα ιατρεία που λειτουργούν είν' ελάχιστα. Σε μας ας πούμε υπάρχουν 5 ειδικότητες: οδοντίατρος (που πάντα ήταν προβληματική η οδοντιατρική περίθαλψη και στο δημόσιο και στο ΙΚΑ - δεν ξέρω τι ακριβώς δουλειές κάνει ο γιατρός αυτός, μάλλον εξαγωγές μόνο, για σφραγίσματα δεν ξέρω, για παραπέρα δεν το πιστεύω, αλλά μιας και δεν χρειάστηκα δεν έμαθα) ορθοπ*δικός (στο αστεράκι άλλος βάζει -αι- κι άλλος -ε-) οφθαλμίατρος, και παιδίατρος, μια πραγματικά ειδικότητα που τη χρειάζεται πολύς κόσμος.

Υγεία και ΠΕΔΥ

Αυτό το ΠΕΔΥ που τόσο μας παιδεύει. Καιρό τώρα κρατώ συνδέσμους με θέματα υγείας που έχουν να κάνουν με το ΠΕΔΥ. Γιατί όλο λέω να γράψω κι όλο το αναβάλω. Κι όλο έρχονται και καινούρια γεγονότα. Θα ξεκινήσω με μερικά συγκριτικά στοιχεία από την εμπειρία μου στη Γερμανία. Εκεί λοιπόν υπήρχαν διάφορα ασφαλιστικά ταμεία κι ο κάθε εργαζόμενος διάλεγε ποιο ήθελε ανάλογα με τις παροχές που είχε το καθένα. Συζήτηση για συγχώνευση δεν γινόταν. Το μεγαλύτερο όλων λεγόταν ΑΟΚ κι ήταν αυτό που ασφαλιζόμασταν για θέματα υγείας κι εμείς, οι αποσπασμένοι απ' την Ελλάδα που ήμασταν ασφαλισμένοι στον ΟΠΑΔ. Καταθέταμε τα σχετικά δικαιολογητικά και σε λίγες μέρες μας έστελναν ταχυδρομικά μια κάρτα με την οποία πηγαίναμε σε όποιον συμβεβλημένο γιατρό ή σε νοσοκομείο και μας αντιμετώπιζαν με τις υποχρεώσεις και τα δικαιώματα των Γερμανών ασφαλισμένων.

Τουρκία: Ιδιαίτερα μαθήματα

Πολλές φορές λέγεται πως τα φροντιστήρια είναι ελληνική πατέντα. Και πως μόνο στην Ελλάδα υπάρχουνε. Κάποιοι, πιο γαλαντονόμοι παραδέχονται πως υπάρχουν και στο Ισραήλ ενώ οι ακόμα πιο άνετοι βάζουν στο παιχνίδι και τη μακρινή Ιαπωνία. Η αλήθεια είναι πως όπου η κοινωνία είναι ανταγωνιστική εκεί η ιδιωτική πρωτοβουλία βρίσκει πεδίο δόξης λαμπρό. Παράδειγμα στη Γερμανία που ήμουνα και τα έβλεπα από κοντά, το Βέλγιο που για να περάσει ο ανιψιός μου κάποιο μάθημα, συστήθηκε απ' τον καθηγητή του να κάνει ιδιαίτερα σε κάποιο συγκεκριμένο δάσκαλο. Τελευταίο, απ' την Τουρκία. Εκεί που έμεινα το καλοκαίρι, βλέπω παραδίπλα αγγελία για ιδιαίτερα. Κι όχι τόσο φτηνά, οι 50 λίρες για τους περισσότερους Τούρκους είναι αρκετά μεγάλο ποσό.

Προγεννητικός έλεγχος

Το 'φερε η κουβέντα τις προάλλες στου Σαραντάκου κι από το στίγμα του στιγματισμού φτάσαμε στο στίγμα της μεσογειακής αναιμίας. Ο Κάκτος - Γς το ξανάβαλε δηλαδή. Κι εγώ θυμήθηκα τα δικά μου και έγραψα κάτι εκεί κι είπα να το μεταφέρω κι εδώ (αναλυτικότερα ως συνήθως). Η μεσογειακά αναιμία είναι μια πολύ σοβαρή αρρώστια του αίματος (προφανώς) που είναι κληρονομική. Για να εμφανιστεί χρειάζεται να είναι και οι δυο γονείς φορείς, και τότε οι πιθανότητες είναι 25% σύμφωνα με τους νόμους του Μέντελ. Όποιος γεννηθεί με τέτοια πάθηση χρειάζεται να υποβάλλεται σε συχνές μεταγγίσεις αίματος και δεν είναι και σίγουρο πως θα επιβιώσει.

Τουρκία: Δημόσιες τουαλέτες

Αν θέλει κάποιος να χρησιμοποιήσει τουαλέτα στην Τουρκία, αυτό είναι το ευκολότερο πράγμα. Υπάρχουν παντού. Και με πινακίδες που σας καθοδηγούν πού να τις βρεις. Ειδικά στην Κωνσταντινούπολη που έχει πολύ κόσμο στους δρόμους υπάρχουν τουαλέτες παντού. Μιλάμε για δημόσιες τουαλέτες, Που μπορεί να χρησιμοποιήσει ο καθένας ελεύθερα. Και αξιοπρεπείς τουαλέτες, που δεν βρωμάνε.