Το χωριό μου

Στο σάιτ του Συνδέσμου Πλωμαριτών Αττικής βρήκα μια δημοσίευση σχετικά με το χωριό μου κι είπα να το βάλω κι εδώ πέρα. Το κακό είναι πως δεν έχω φωτογραφίες από την περιοχή που περιγράφει.

Στο ναό της Υπαπαντής που αναφέρεται στο άρθρο, στη διάρκεια εργασιών επισκευής, βρέθηκαν κομμάτια από το ψηφιδωτό δάπεδο. Αφού έμειναν στον αέρα και στη βροχή κάμποσα χρόνια σκεπασμένα δήθεν μ' ένα νάιλον, η αρχαιολογική απάντησε πως δεν είναι αξιοποιήσιμα και τ' άφησε να σκεπαστούν ξανά.

Οι εργασίες δεν έχουν τελειώσει ακόμα :)

Φυλακές με υψηλή κερδοφορία

Το επόμενο κομμάτι είναι από το περιοδικό Σχεδία. Για τη Σχεδία έχω ξαναγράψει. Είναι ένα περιοδικό δρόμου (το μόνο στην Ελλάδα). Και για όποιον δεν ξέρει τι πάει να πει "περιοδικό δρόμου" είναι ένα περιοδικό που πουλιέται στο δρόμο μόνο από πωλητές (άντε και με συνδρομές). Όχι σε περίπτερα, όχι από πρακτορεία. Και τα μισά λεφτά απ' την πώληση πάνε στο πωλητή, που είναι κάποιος άστεγος. Το καλό είναι πως το περιοδικό είναι πολύ αξιόλογο κι έχει εξαιρετικά ενδιαφέροντα άρθρα. Το κακό (γιατί αυτά πάνε μαζί :( ) είναι πως η ύλη του δεν είναι διαθέσιμη στο διαδίκτυο. Έτσι, δεν μπορεί να την διαβάσει όποιος δεν έχει αγοράσει το περιοδικό. Έχουν αρχίσει ν' ανεβάζουν ύλη απ' τα παλιά τεύχη, αλλά μέχρι να φτάσουμε στα καινούρια... Εν πάση περιπτώσει, το συγκεκριμένο κομμάτι είναι από το τεύχος Οκτωβρίου, στις τελευταίες σελίδες που έχουν μικρές ειδήσεις από παρόμοια περιοδικά στον κόσμο και νομίζω πως έχει ένα ιδιαίτερο ενδιαφέρον. Ακόμα κι αν κάποιος το δει συνομωσιολογικά.

Εγώ και το κάπνισμα (Μια επέτειος!)

Το σημερινό άρθρο είναι στο νου μου να τ' ανεβάσω εδώ και τόσο καιρό, από το καλοκαίρι που ο Ν. Σαραντάκος ανέβασε ένα αντίστοιχο άρθρο στο μπλογκ του με την ίδια αφορμή. Στην αρχή είπα πως θα το γράψω σαν σχόλιο από κάτω. Το ξανασκέφτηκα όμως γιατί θα ήταν αρκετά μεγάλο κομμάτι κι είπα να το βάλω στη δική μου επέτειο (ε, και θα προσθέσω κι εκεί από κάτω το λινκ προς τα εδώ, αν και είναι σίγουρο πως λίγοι θα το πάρουν χαμπάρι, αφού ο Νίκος βάζει ένα άρθρο κάθε μέρα κι έτσι αυτό έχει φύγει ποοοοοολύ απ' την επικαιρότητα).

Γερμανική οργάνωση

Η Γερμανική οργανωτικότητα είναι παροιμιώδης. Κι οι ίδιοι οι Γερμανοί το προπαγανδίζουν. Θυμάμαι πως είχαμε πάει σ' ένα μουσείο και μας λέγανε πως κάποια χαλιά που βλέπαμε είχαν εξαφανιστεί απ' τους ναζί, αλλά λόγω της οργάνωσής τους της καλής κατάφεραν και τα ξαναβρήκαν αφού κι αυτοί που τα λεηλάτησαν είχαν καταγραφεί. Αλλά φαίνεται πως το "είσαι ό,τι δηλώσεις" δεν ισχύει μόνο στην Ελλάδα αλλά και παραπέρα. Γιατί, τότε που βρισκόμουνα εκεί, είχα διάφορες εμπειρίες που ανέτρεπαν αυτή την ιδέα. Άλλες προσωπικές κι άλλες από φίλους. Αλλά αυτό που διάβασα τελευταία, ξεπερνά κάθε φαντασία. Γιατί η πολλή μεθοδικότητα και η τυφλή εμπιστοσύνη στο να ακολουθείται η διαδικασία που έχει ξεκινήσει χωρίς παρεκλήσεις, έχει δυσάρεστα αποτελέσματα.

Ιστορίες του καφέ

Μέρες έχω ν' ανεβάσω κάτι. Όχι πως τέλειωσαν οι συνταγές μου. Ούτε οι ιστορίες των εκδρομών. Φωτογραφίες πάμπολες, Πού να τελειώσουν. Αλλά δεν ξέρω, με κούρασε το κάθε δεύτερη μέρα κι έτσι το άφησα για λίγο. Ευκαιρίες πολλές και διάφορες μου δόθηκαν αλλά όλο το παράταγα. Αλλά σήμερα είπα να ανεβάσω πάλι κάτι, απ' τις δικές μου προσωπικές ιστορίες (και πιστεύω πως σίγουρα θα βάλω κι άλλη τις επόμενες μέρες :) ). Τις προηγούμενες μέρες στο (γνωστό) ιστολόγιο του Σαραντάκου, έγινε αναφορά στον καφέ (Τούρκικος καφές, καϊμακλής και μερακλίδικος (της Τέτης Σώλου)). Εκεί λοιπόν γράφτηκαν κάμποσες προσωπικές ιστορίες που με παρακίνησαν να γράψω κι εγώ τις δικές μου, που δεν ήταν και μόνο μία! Ιστορίες του καφέ, του τούρκικο αλλά όχι μόνο. Αν και η παραπάνω φωτογραφία είναι από την αντίστοιχη δημοσίευση για καφέδες στο μπλογκ της Γερμανίας.

Παγωτό γιαούρτι μηχανής

Είπαμε πως το καλοκαίρι ακόμα κρατάει, άρα οι συνταγές του καλοκαιριού συνεχίζονται. Για σήμερα μια συνταγή για παγωτό με παγωτομηχανή. Είχα πάρει κάποια στιγμή μία και ψάχναμε συνταγές. Αυτή τη βρήκε η Ειρήνη. Το κακό είναι πως όσες συνταγές και ν' αλλάξαμε, με την παγωτομηχανή ευχαριστημένοι δεν μείναμε. Έτσι την αφήσαμε στην άκρη και γυρίσαμε στο έτοιμο (παρόλο που οι συνταγές που είχα - με ή χωρίς τη μηχανή - ήταν πολλές).

Γιαουρτοζελέ

Ένα εύκολο και δροσιστικό γλύκισμα. Απλό κι ελαφρύ, ό,τι πρέπει για τις ζεστές μέρες που ακόμα κρατάνε (έστω και με κάποια σκαμπανεβάσματα).

Χταπόδι κρασάτο

Φεύγοντας απ' το χωριό ο Δούκας μου έκανε δώρο ένα χταπόδι (που το είχε ψαρέψει φυσικά ο ίδιος). Κι έπρεπε να το φτιάξω άμεσα. Ψάχνω συνταγή για κρασάτο και βρίσκω μόνο μια που είχα βάλει παλιά για χταπόδι με καραμελωμένα κρεμμύδια. Απλό κρασάτο δεν είχα βάλει, αν και τη συνταγή την είχα και με διπλή παραλλαγή ως προς την εκτέλεση. Ευκαιρία λοιπόν, μόνο που το φάγαμε και φωτογραφία δεν έβγαλα :(. Η δεύτερη ιδέα μοιάζει μ' αυτή του Μαμαλάκη! Να σημειώσω πως τελικά ντομάτα δεν έβαλα (και δεν το μετάνιωσα).

Ντινάν - στην πόλη

Το κάστρο της Ντινάν είχε ιδιαίτερη σημασία γιατί η πόλη είναι πάνω σ' ένα ποτάμι και σ' ένα σημείο που πέρναγαν πολλοί δρόμοι. Κι η σημερινή πόλη το ποτάμι έχει για σημείο αναφοράς.

Ντινάν - η Ακρόπολη

Δίπλα στη Ναμύρ και λίγο πιο μακρυά είναι η Ντινάν (Dinant), μια πόλη με διάφορα αξιοθέατα, που είναι όλα κοντά θεωρητικά. Έτσι ξεκινήσαμε τη μέρα μας από κει. Βάζω στον πλοηγό (τζι-πι-ες στα ελληνικά) το κέντρο της πόλης σε πρώτη φάση και μετά ψάχνω πάρκινγκ εκεί γύρω. Μου δείχνει στα 300 μέτρα το πάρκινγκ της ακρόπολης της πόλης (La Citadelle de Dinant) οπότε μετακινώ τον προορισμό σ' αυτό. Δεν ήταν κακή η επιλογή τελικά, αλλά δεν ήταν κι αυτό που σκεφτόμουνα, αφού το πάρκινγκ μπορεί να ήταν 300 μέτρα σε ακτίνα, αλλά και με πάνω από 100 μέτρα υψομετρική διαφορά!

Κεφτέδες ογκρατέν

Μια άλλη εκδοχή για κεφτέδες εκτός απ' τους κλασικούς. Με σάλτσα αυτοί και ψημένοι στο φούρνο πάνω από τηγανιτές μελιτζάνες!

Κασερόπιτα

Μια εύκολη και απλή πίτα. Έτοιμη σε τέσσερις μόλις κινήσεις!

Άγιος Θεράπης ο Τζατζαλιάρης

Ο άγιος Θεράποντας (ή Θεράπης ή και Θαράπης στα Μυτιληνιά) δεν είναι και τόσο γνωστός άγιος παρόλο που το όνομά του (και αντίστοιχα η ιδιότητά του ως θεραπευτής) θα έλεγε κανείς πως θα τον είχαν κάνει περιζήτητο. Κύπριος ήτανε, αλλά είναι πολύ γνωστός στη Μυτιλήνη αφού ο τρούλος του αντίστοιχου ναού είναι σήμα κατατεθέν της πόλης. Επίσης, ξέρω να υπάρχει αντίστοιχος ναός στου Ζωγράφου κι άλλον όχι. Όχι; Ε, όχι κι όχι. Στη Μυτιλήνη υπάρχει ακόμα ένα εκκλησάκι προς τιμήν του. Αυτό, δεν είναι τόσο εντυπωσιακό όπως ο άλλος, στην πόλη. Αλλά έχει τη δικιά του ιστορία.

Νυχτερινή Μυτιλήνη

Οι περισσότεροι συνηθίζουν ν' ανεβάζουν φωτογραφίες τους στο φέισμπουκ. Έτσι τις φωτογραφίες τους τις βλέπουν πολλοί, κάποιες μπορεί να κοινοποιηθούν και να πάνε πολύ μακριά. Όμως έχει κι ένα μειονέκτημα αυτό. Μετά από λίγες μέρες οι φωτογραφίες θάβονται. Βέβαια, αν πας στο προφίλ του συγκεκριμένου χρήστη μπορείς να τις ξεθάψεις (ακόμα και να τους δώσεις νέα ζωή με ένα σχόλιο ή ένα λάικ) αλλά σε γενικές γραμμές το φέισμπουκ είναι για το εφήμερο. Αντίθετα εγώ προτιμώ να τις παρουσιάζω στο μπλογκ. Που μπορεί να τις δει οποιοσδήποτε κι οποτεδήποτε. Έτσι λοιπόν είπα ν' ανεβάσω μερικές από την χτεσινή πανσέληνο. Τις δυο τις έβαλα και στο ΦΒ, αλλά εδώ τα πράγματα είναι πιο ολοκληρωμένα. Βασικά, μία είναι από χτες. Οι άλλες είναι προχτεσινές, αλλά σ' αυτές το φεγγάρι μάλλον δεν εμφανίζεται πάνω απ' τη Μυτιλήνη (είναι η γωνία τέτοια).

Η Ναμύρ και η Ακρόπολή της

Όταν κοίταζα τις φωτογραφίες που θα έβαζα για το κάστρο της Μύρινας, έπεσα πάνω σε μια που είχα βγάλει την πληροφοριακή πινακίδα για την ακρόπολη που την έγραφε και Citadele. Δεν την ανέβασα μεν, όμως θυμήθηκα αμέσως πως τον ίδιο μήνα είχα επισκεφτεί κι άλλες σιταντέλες: στην Ναμύρ και στην Ντινάντ. Κι έτσι είπα να βάλω κοντά κι αυτές. Βέβαια παρεμβλήθηκαν κάποιες δημοσιεύσεις για φαγητά, αλλά το μπλογκ ταξιδεύει και στα δυο και στο οπτικό και στο γευστικό :)

Μιλφέιγ εύκολο

Σήμερα γιορτάζει η Μαρία μου και να τις στείλω τις ευχές μου για χρόνια πολλά κι από δω. Χρόνια πολλά και στους υπόλοιπους εορτάζοντες Μάριους, Παναγιώτηδες, Μαρίες, Παναγιώτες, Δέσποινες κλπ. Και μιας και γιορτάζει είπαμε να φτιάξουμε ένα γλυκό. Και πρόσφατα είχε βάλει η Κατερίνα μια ιδέα για μιλφέιγ στα εύκολα κι έτσι αποφασίσαμε να φτιάξουμε αυτό. Απ' την άλλη η Ειρήνη πρότεινε μια παραλλαγή με ζελέ. Κι έτσι αυτό που πραγματοποιήσαμε ήταν ένας συνδυασμός. Εγώ εδώ θα δώσω τη συνταγή την αρχική, αλλά και την τελική :) Το κακό ήταν πως το πυρέξ που διάλεξα ήταν μεγάλο κι έγινε μπόλικο.

Ο Καταρράκτης της Λέσβου

Πέρυσι ήταν για μένα η χρονιά του νερού, όπως είχα γράψει. Γιατί επισκέφτηκα πολλές λίμνες και πολλούς καταρράκτες στη διάρκειά της. Κάτι που δεν σταμάτησε βέβαια. Και να που το χειμώνα μαθαίνω (δεν θυμάμαι από πού τελικά το βρήκα, για τους ίδιους πρέπει να λέει, αφού έτσι μου τους είπαν και στην περιοχή, μόνο που δίνει άλλες οδηγίες) πως έχουμε και στο νησί καταρράκτη και μάλιστα σεβαστών διαστάσεων. Με πολύ συγκεκριμένες οδηγίες για να τον βρούμε (στον Λεπέτυμνο, κοντά στη Συκαμιά, σε συντεταγμένες 39.350793, 26.283953). Εκείνο που δεν έλεγε ή αν το έλεγε δεν το πρόσεξα, ήταν πως για να τον δεις πρέπει να πας συγκεκριμένη εποχή. Κι όμως, έπρεπε να το ξέρω.

Σπιτικά ζυμαρικά

Νουντλς φτιαγμένα απ' τα χεράκια μας! Τη συνταγή την είχα βρει από πολύ καιρό - δεν θυμάμαι πώς. Μπορεί να μου την επεσήμανε κι η Μαρία, που όμως την ξέχασε. Εγώ την κράταγα σε μια σελίδα ανοιχτή στο ξεφυλλιστήρι και περίμενα να βρω καιρό να την δοκιμάσω. Σίγουρα πάνω από μήνα! Μιας και στο πρωτότυπο είναι στα αγγλικά, την παρουσιάζω εδώ μεταφρασμένη (και με τις αναγκαίες δικές μου παραλλαγές και προσαρμογές, βεβαίως βεβαίως :) ) κι όπως βλέπω είναι παρόμοια με τις χυλοπίτες που είχα βάλει.

Κολοκυθοκεφτέδες

Μια επίσκεψη στο θείο μου ήταν η αφορμή να φτιάξω κολοκυθοκεφτέδες. Που μας φίλεψε με ένα κολοκύθι. Ένα και μοναδικό, αλλά πάνω από κιλό! Που βέβαια, αφού ήταν παραγωγής του ήταν φρεσκότατο, δροσινό και γλυκό. Αλλά κολοκύθια είχαμε ήδη φάει κάνα δυο φορές εκείνες τις μέρες. Σκέφτηκα πως για σφουγγάτο ήταν μπόλικο κι έτσι αποφασίσαμε να δοκιμάσουμε να φτιάξουμε και κολοκυθοκεφτέδες. Τους θέλαμε στο φούρνο (το τηγάνι το αποφεύγω όταν μπορώ). Συνδύασα απ' τις πρώτες δυο τρεις συνταγές που είδα και έφτιαξα. Έτσι κι αλλιώς τα υλικά μοιάζουν αρκετά με το σφουγγάτο άρα ήταν στη λογική μου!

Ταξίδι στη Λέσβο

Πριν μερικά χρόνια είχα βάλει έναν οδηγό πού να πάει και τι να κάνει ένας επισκέπτης του νησιού μου. Παράλληλα, αρκετές φορές έχω βάλει υλικό από εκεί (ή πιο σωστά από εδώ, αφού αυτή τη στιγμή γράφω από το χωριό): τοπικές συνταγές ή περιοχές. Πρόσφατα, στον ιντερνετικό τουριστικό τόπο thetravelbook.gr δημοσιεύτηκε ένα αφιέρωμα για τη Λέσβο που κάνει μια σύντομη περιγραφή του κάθε τουριστικού μέρους της.
Α! ρίχνοντας μια ματιάγενικότερα στο συγκεκριμένο σάιτ, βρήκα και πιο εξειδικευμένο αφιέρωμα, για το νότιο τμήμα του νησιού, άρα και για τα Πλωμάρια!

Μύρινα, το κάστρο

Έγραφα προχτές για τα ελάφια της Μύρινας που ζουν μέσα και γύρω από το κάστρο, ε, να γράψω και για το κάστρο το ίδιο. Δηλαδή όχι τόσο να γράψω όσο να βάλω φωτογραφίες,  αφού για την ιστορία του κάστρου του ίδου δεν ξέρω και πολλά, άντε κάνα λίνκι από τη Βικιπαίδεια.

Τα ζώα του κάστρου στη Μύρινα

Όταν είχα πρωτοπεράσει από τη Λήμνο το βαπόρι έδενε κάτω από ένα δασάκι και μου είχαν κάνει τρομερή εντύπωση τα ζαρκάδια (ή ελάφια; τα χρώματα τα βρίσκω να αντιστοιχούν σε ελάφια, αλλά με τέτοια ίσια κέρατα; δεν ξέρω και δεν με νοιάζει) που κυκλοφορούσαν εκεί και κατέβαιναν και μας "επιθεωρούσαν"! Από τότε πέρασαν πολλά χρόνια, το δασάκι κάηκε και σήμερα δεν υπάρχει πια, αλλά ευτυχώς τα ζαρκάδια μείναν εκεί.